بسم الله القاصم الجبارین
وقتی فکر می کنم و در ذهنم می انگارم،
می بینم چقدر سخت و طاقت فرساست
که وسط میدان اصلی شهرمان، مجسمه ای
از یک انسان پلید و خبیث و فاسق
قرار داشته باشد و من می بایست
هر روز که از میدان رد می شوم،
چشم در چشم بشوم با آن چشمان خون باری
که فقط در یک صبح تا ظهر 17 شهریور،
زمین تهران را از خون 50 هزار نفرخونین کرد!
وقتی آن بیرق های رشید میدان های شهرمان را می بینم
و الله را در میان آن درخشان،
هزاران مرتبه بر لب می رانم که:
ألحَمدُللهِ بِجَمیعِ مَحامِدِه کُلِّها، عَلی جَمیعِ نِعَمِه کُلِّها...
که در دورانی زندگی می کنم که الله در میان پرچم سه رنگم تلألو دارد،
نه شیر و شمشیر حلبی اش!
خدا را شکر می گویم که با دست یداللهی حضرت اسدالله که از
آستین امام روح الله بیرون آمد، سرنگون کرد آن روباه میان
بیرق را و به جهان فهماندکه شیر شرزه باید در دل امت باشد،
نه با خورشیدی رو به افول بر کول،میان پرچمی رنگ و رو رفته!
هرچه با خود می اندیشم، نمی توانم قبول کنم که روزی اگر در این مملکت،
سگ یک سرباز امریکایی، مرجع تقلید این مردم را می خورد،
کسی حق اعتراض نداشت و تازه آن سرباز، حق توحش هم از ما می گرفت!
آیا این ایران، همان است؟!
چه شد که بعد از سی سال، حال این ما هستیم که فریادمان لرزه بر اندام
هرچه مستکبر و استکبار است انداخته و غولشان نامه می نویسد که
منتی بگذارید و تنگه را نبندید.
حالا برگرد و دوباره اول نوشته را بخوان؛ دیدی بی ربط نبود مطلعش؛
به نام الله، در هم کوبنده گردن کشان!
این انقلاب همه چیز به ما بخشید؛ ما چه بخشیدیم به این انقلاب؟!
یک کودک بی نوا چه دارد که به پادشاه هدیه کند؟!
لااقل یک کاغذی بردار و احساست را درونش نقش کن
و درون صندوق بینداز؛یک کودک پر از احساس و عاطفه،
مسلماً در نقاشی اش خوک و گراز و کرکس دیده نمی شود و
تو هم نقشت را عاری بدار از زشتی ها!
29 هم اسم هم بنویس میان کاغذت، البته به جز خوک و گراز و کرکس ها!
«فاعتبروا یا اولی الابصار»
