این روزا خیلی حال و هوای رفتن دارم
نمیدونم چرا شاید یکی ازعلتش ها وبلاگ مبهوت(برای شادی روحش یه صلوات بفرستید) باشه
خیلی فکر میکنم به جمله ای که همیشه توی وبلاگشون مینوشتن
خدایا عاشقم کن!!!!
خدایا عاشقم کن!!!!
خدایا عاشقم کن!!!!
خیلی فکر میکنم به آخرین پست ای که توی وبشون نوشتند و جملاتی که نوشته بودند....
دارم فکر میکنم اگه من توی چنین شرایطی بودم و می دونستم که به احتمال زیاد خیلی موندنی نیستم چه حالی داشتم....
اگه این را می دونستم با زهم اینقدر دم از خدا می زدم......
اصلا شرایط روحیم چه طور می شد؟؟؟
یه عمر توی قنوت نماز دارم میگم خدایا شهادت توی راهت را نصیبم کن نه روزی یه بار بلکه تو تمام نمازهای واجب و مستحبم.....
نه تنها تو نمازم بلکه هر جا که میتونستم دعا کنم
اینو ازت خواستم ولی نمیدونم امیدوارم این حرف را از ته دلم زدم
ولی خوب به خدا اینو از ته ته ته دل گفتم ..........
پس از این همه فکر و خیال و اسه چیه ...
چرا به خودم به آرزوم و واقعی بودن نیتم شک کردم؟؟
چرا؟؟؟؟
همیشه فکر میکردم که آدمی هستم که اونقدر به دنیا تعلق ندارم ولی ......
شما اگه میدونستید به آخر خط رسیدید چه می کردید.......
پی نوشت:
سلام.
اصلا حواسم نبود که امروز روز شهادت امام هادی (علیه السلام) است.
شهادت آقا را هم تسلیت میگو خدمتتون.
التماس دعا.....
